Η σχέση του λόγου με τον κόσμο και την ύπαρξη.

 

Θέμα του έργου μου είναι η γραφή που περιγράφεται με τον αρχαίο ελληνικό όρο «Φάρμακον». Το «Φάρμακον» στο πλατωνικό κείμενο του «Φαίδρου» έχει το διττό περιεχόμενο  αυτού που γιατρεύει αλλά εκείνου που δηλητηριάζει. Η γραφή σ το έργο μου διαστέλλει ακριβώς την έννοια του λόγου, από αυτό που γιατρεύει, σε αυτό που δηλητηριάζει.

Το «φάρμακον» του λόγου, πρωτίστως γιατρεύει την λησμονιά, την απώλεια της μνήμης. Επιτελεί την υλοποίηση της ιδέας και συντελεί στην μιμητικό αναδιπλασιασμό της. Ο λόγος εντοπίζει τις δυνατές μας σχέσεις με τον κόσμο. Το φάρμακον του λόγου, δια της μεταβίβασης της πληροφορίας, δηλαδή της τεχνολογίας, είναι αυτό που επιτελεί πραγματοποιήσεις συγκεκριμένων σχέσεων, που οικοδομεί ένα περιβάλλον.  Με αυτόν τον τρόπο καθορίζει το είναι μας, την ζωή μας, τον τρόπο και την αίσθηση του υπάρχειν. Καθορίζει το παρόν μας στο χώρο και το χρόνο. Μας πραγματοποιεί τόσο πολιτισμικά και μας προσδιορίζει χωροχρονικά.

Στον διαλεκτικό αντίποδα της διττής φύσης του λόγου, η πρόσδεση στο χρόνο και στον χώρο, όχι τον τοπικό αλλά τον πολιτισμικό, γίνεται όργανο καταπίεσης και εγκλωβισμού. Ο λόγος αποτελεί το μέγιστο «εργαλείο» και αποκτά θεία δύναμη. Εν αρχή ην ο λόγος.* Ο αυτοπροσδιορισμός του εν λόγω ανθρώπου, γίνεται συνώνυμο της εξουσίας απέναντι στην φύση αλλά και τους άλλους ανθρώπους. Η τεχνολογία του λόγου προσδίδει σταθερότητα στην κυριαρχία, πιστοποιεί τον καθυποταγμένο ρόλο  του ανθρώπινου σώματος. Το σώμα μεταβάλλεται δια του λόγου σε εργαλείο. Έτσι το πλατωνικό γιάτρεμα της λησμονιάς αποδεικνύεται ως η αυτοπαγίδευση της ύπαρξης . Το ιδανικό της γραφής εγκολπώνεται σε συνείδηση και σε αυτοπεριορισμό. Η απειρότητα καταργείται.  Η ενότητα καταλύεται. Ο παράδεισος  χάνεται.