Στα έργα αυτά παρουσιάζονται τα πρότυπα και τα «αρχέτυπα» του νοητού κόσμου. Ο καλλιτέχνης οδηγείται σε μια απόλυτη αφαίρεση. Τα μαθηματικά αποτελούν τον συνδετικό κρίκο στα πράγματα. Αν ο νοητός και ο αισθητός κόσμος έχουν κοινή βάση  τότε είναι δυνατή η κοινή τους ερμηνεία.. Ο μαθηματικός - γεωμετρικός χώρος αποτελεί έκφραση και σύμβολο της ενυπάρχουσας «δομής» των πραγμάτων. Η ζωή αυτοοργανώνεται όπως και η σκέψη. Το Πυθαγόρειο θεώρημα αποτελεί ακριβώς αυτό. Είναι το κομμάτι -υπόδειγμα  της απόλυτης τάξης, ένα πρακτικό, ουσιαστικό και ποιητικό εργαλείο.