Παγιδευμένοι σε ένα «χώρο» καταστροφής – είτε οικολογικής, είτε των ανθρώπων και των σχέσεων τους, είτε πολιτισμικής, το παρόν βιάζει το παρελθόν, τροποποιώντας και ενσωματώνοντας το στο ελεγχόμενο παρόν. Σε αυτήν την κατάσταση, βαρεθήκαμε πλέον εκείνη την μόδα των αποδομήσεων με δήθεν επαναστατικό πρόσημο, γιατί αυτό που επιζητούν επιτακτικά πλέον οι άνθρωποι είναι η ανάγκη για συνεκτικές απαντήσεις. Και η καίρια ερώτηση και απάντηση εδώ είναι πάνω στο ζήτημα της ευτυχίας, μια ευτυχία που ο δυτική κουλτούρα μάλλον την έχασε και έτσι την πέταξε μέσα στον κύκλο του εμπορεύματος.

 

Γι’ αυτό η τέχνη μου θέλει η είναι η φιλοσοφική και συναισθηματική κατάδυση στο αρχέγονο είναι της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτό το αρχέγονο έχει χρόνο και είναι παρόν στην ανθρώπινη προϊστορία, όπως επίσης είναι παρόν στο ανθρώπινο σώμα. Τούτη η παρέμβαση συνιστά το ιστορικό διακύβευμα της σύγχρονης τέχνης, η οποία θα πρέπει να είναι εποικοδομητική με στοχαστικό τρόπο.

 

Ρόλος του καλλιτέχνη  - αν κάνει τέχνη με όρους εποικοδομητικής ποιητικής -  είναι να αντιβάλλει και ταυτόχρονα να ενοποιεί το πραγματικό με το φαντασιακό του συμμετέχοντα, απελευθερώνοντας το από το επιμέρους γλωσσικό. Επιθυμώ μια τέχνη που ν’ αξιώνει την δημιουργία νέων ανεξουσίαστων χώρων κατοίκησης του κοινωνικού φαντασιακού. Το κοινωνικό φαντασιακό μέσα από την σύνδεση των ανθρώπινων κοινοτήτων, δρα ταυτόχρονα αυτονομητικά όσο και συνδετικά, ενώ αναδημιουργεί συνεχώς νέους χώρους που έχουν την τάση να ξεπερνούν τις σταθερές συνιστώσες της ζωής ενός εξουσιασμένου κόσμου, ταυτόχρονα πολιτικές και υπαρκτικές, προεκτείνοντας και βαθαίνοντας την βάση του κοινού μας βιωματικού χώρου. Αυτός ο χώρος αποτελεί την κατάσταση, το υπόβαθρο των συναισθημάτων για την ζωή και τον κόσμο, τον χώρο όπου βιώνουμε τις σκέψεις και τις επιθυμίες. Προβιβάζοντας τον παραδοσιακό θεατή από το επίπεδο του απλού και τυπικού θεατή επιθυμώ την μετατροπή του σε ένα άλλο, όχι φαντασιακό υποκείμενο θέασης αλλά σε πραγματικό ενεργό σώμα, ικανό εκβάλλει σε νέες πιθανότητες του αντικειμένου, νέους κόσμους, όχι μονάχα της τέχνης αλλά της ζωής.

 

Με αυτό το νόημα, η κοινωνική γλυπτική, ως βάση της δική μου προσπάθειας, είναι, αντίθετα με ότι επιβάλλεται σήμερα στην καταναλωτική κοινωνία, η επιστροφή της τέχνης στην κοινωνία. Η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι να υπάρξει η τέχνη ως καταλύτης αλλαγής της κοινωνικής πραγματικότητας και ταυτόχρονα ως κέντρο αφύπνισης της ανθρώπινης αυθεντικότητας. Ο κόσμος των αλληλέγγυων ανθρώπων, ως κυρίαρχη βάση της πραγματικότητας, καλείται τώρα στο κοινό μας έργο, μέσα από μια πράξη -μέθεξη, ταυτόχρονα αισθητικής και ηθικής συμμετοχής, να γίνει ενεργητικός, να ξαναβρεί δηλαδή ως κοινωνικό και ιστορικό υποκείμενο την χαμένη του αυτονομία. Γι’ αυτό ο καλλιτέχνης οφείλει να επιλέξει κριτικά – δηλαδή φιλοσοφικά – ένα επίπεδο έκφρασης και ένα είδος «μορφής» που θ’ αποκλείει τις απάνθρωπες και απαξιωτικές συνιστώσες με στόχο μια διαδικασία εκπλήρωσης της ανθρώπινης ύπαρξης, ως ύπαρξης ποιητικής.

 

Πρόθεση μου λοιπόν είναι να μεταδώσω την ποιητική κίνηση αυτού του κύκλου στον θεατή, γιατί μέσα του κρύβεται όλη η δημιουργική και απελευθερωτική ενέργεια. Μέσο μου, όχι τα συναισθήματα – που είναι χειραγωγούμενα – αλλά οι ακόρεστες εν τω βάθει συγκινήσεις, εκείνες που προκύπτουν εδώ ως ενεργειακές τάσεις ερωτικής επαφής, συνιστώντας την ίδια η δυναμική των ζωντανών μορφών, ως τάσεις σύνδεσης και σύνθεσης με τον φυσικό κόσμο. Δίνοντας προτεραιότητα σε αυτά τα στοιχεία της έκφρασης το έργο μετατρέπεται το ίδιο σ’ ένα υπόδειγμα ζωής, ένα «ζωντανό είδος». Έτσι οι δημιουργικές πράξεις – μόνο αυτές που συντάσσονται εντεύθεν της ορθότητας κάποιου «ιδανικού» σχεδίου – είναι γι αυτό άπειρες, αποκαθιστώντας τον χαμένο μας ορίζοντα, ανακαλύπτοντας μέσα στον άνθρωπο εκείνο το πρωταρχικό επίπεδο φανερώνεται ξανά, μέσα απ’ την απόσταση, κείνη η φλόγα και αυτή η γήινη ενότητα της απολησμονάς ζωής, ριγμένης και ξεχασμένη μέσα στην προγραμματισμένη ανουσιότητα του σήμερα

 

Αυτή η τάση της επείγουσας σύνδεσης με τον κόσμο που συνιστά το έργο μου λοιπόν, αποτελεί μια πράξη ηθική, μια πράξη που τείνει σε μια οικολογία της απελευθέρωσης η οποία αναγκαστικά εκβάλλει σε βασικές σχέσεις που περιέχουν το γυμνό βίωμα του ανθρώπινου όντος στον πλανήτη. Τα φυσικά υλικά και οι φόρμες του έργου μου ανασκαλεύουν την θέση τους σε αυτήν την απορία του χωροχρόνου και της ύπαρξης που αφορά την σχέση του ανθρώπινου είδους με τον κόσμο. Αυτή η προαιώνια ανθρώπινη οικολογία της ζωής και της πράξης («ριγμένη» σήμερα σε μια διαρκή αλλοτρίωση), αποτελεί την πρωταρχική σχέση του ανθρώπου με το άλλο που είναι ο ίδιος, πράξη που ενσαρκώνεται μέσω της κάθετης βουτιάς στον χώρο και το χρόνο και ταυτόχρονα προς ένα πρωτογενές περιβάλλον, που είναι ταυτόχρονα η βάση του πρωταρχικού μας σώματος. Η ανακάλυψη του σώματος στην τέχνη μου συνίσταται λοιπόν στις βασικές «ύλες» της ανθρώπινης εμπειρίας που βρίσκονται στην προϊστορίας, πριν τις μολύνσεις και την βία του πολιτισμού. Η ύλη μεταφέρει μια ποιητική που συνειδητοποιεί και αισθητικοποιεί την προσπάθεια που αφορά στην κρίση της ανθρώπινης μοίρας, την τραγική ανθρώπινη εμπειρία της επιλογής ενός πολιτισμένου αντικόσμου και ταυτόχρονα την απορία της ταυτότητας και της ελευθερίας. Όσον αφορά το κατασκευαστικό κομμάτι στα έργα αυτά, αυτό οφείλει να είναι «πρωτόγονο», δηλαδή χειροτεχνικό. Όμως αυτό δε σημαίνει μια άρνηση της δεξιοτεχνίας, αλλά παραπέμπει στις βάσεις της εμπειρίας της ζωής, όχι μόνο ως επιβίωσης – αλλά ως παράμετρος και ως βασική εκδοχή του συλλογικού.